self portrait

Mendil

Ben sana kara üzümlerdim eskiden
Suluydum, çok taneliydim

Dünya değildi kollarıma göre
Dönüp ayıbımı severdim

Geceyi düzledikçe sen
Ben ütü bilmez cekettim

Uzundum, çok taneliydim
Biter biter gövdene başlardım

Ben sana uyku kokardım eskiden
Unuttuğun zamanlardım

Bizden biri olurdu dünya
Eğilip de bakmazdın

Hem zaman kimine gitmez
Sen ağladın arındın

Ben ucu yanık mendil kaldım